Onlogische angst

Bij 'hoe reageert ons brein' is al uitgelegd dat het meer primitieve gedeelte van ons brein, het limbisch systeem, de controle overneemt bij situaties die door het brein als bedreigend worden ervaren.
Ons rationele logische systeem, de neocortex, wordt op een lager pitje gezet. Het maken van een rationele afweging is in deze situatie niet goed mogelijk.

In het geval van vliegangst zie je dit terug doordat mensen zeggen: "Ik weet wel dat het veilig is, maar toch voel ik me angstig".
Dit lijk onlogisch en dat is het wellicht ook, maar het geeft goed aan, dat het primitieve gedeelte van het brein het op dat moment wint van het logische gedeelte van het brein.

Naast onbekendheid met het vliegen ontstaat een groot gedeelte van vliegangst door verhalen en beelden die wij in onszelf maken. We stellen ons voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren als we in een vliegtuig stappen. Deze beelden worden door ons brein als 'echt' gezien en brengen emotie teweeg, bijvoorbeeld angst. We 'denken' ons als het ware angstig.
Door het brein wordt vervolgens een verbinding gemaakt tussen de gebeurtenis 'vliegen', zoals wij die in onze verbeelding hebben en de daarmee gepaard gaande emotie. Elke keer als we vervolgens de gebeurtenis 'vliegen' meemaken, treedt de daarbij geconditioneerde angst op en neemt ons primitief gedeelte de leiding.

Het is moeilijk (maar overigens niet onmogelijk) om dit soort angst te doorbreken door middel van logica ("je weet toch dat vliegen niet gevaarlijk is?"). Zodra de angst optreedt is de logica ver te zoeken. Om dan op basis van logische redenaties je angst te onderdrukken kost veel wilskracht.

Het door ons gebruikte protocol grijpt dan ook niet in op de logische kant van het brein, maar juist op het primitieve gedeelte. Het protocol zorgt ervoor dat de verbinding tussen de gebeurtenis (het vliegen) en de emotie (de vliegangst) wordt verbroken. Het maken en verbreken van verbindingen is een natuurlijke eigenschap van het brein en daarop lift dit protocol mee.